Het is langer dan 10 jaar geleden. Ik zit in het vliegtuig naar Roemenië. Ik heb er zin in, en zoals altijd voel ik een beetje spanning in mijn lijf. De veiligheidsinstructies komen. Ik luister met een half oor. Links zit mijn jongste, 3 jaar, naar buiten te kijken. Rechts de oudste, 4 jaar. Hij mag op de terugweg bij het raam. En dan hoor ik de purser zeggen: Als het zuurstofkapje komt zet deze eerst bij jezelf op en help daarna de mensen om je heen. En ik kijk naar de jongens en denk… Hmmm eerst de jongste, want die raakt snel in paniek, dan de oudste en dan snel mezelf… Eerst mezelf ja ja, purser, je hebt zeker geen kinderen…
Het gaat mis…
Tijdens de vlucht denk ik verder over deze instructies… Eerst bij jezelf voelt zo niet goed. Als moeder help je eerst je kinderen. Ik denk door… Wat zou ik doen als… Eerst de jongste zoals ik schreef. Door de paniek huilt hij hard en zwaait met zijn armen. Met een beetje pech lukt dat zuurstofmasker niet. Ik word nerveus…En krijg het een beetje benauwd. Snel kijk ik naar de oudste. Ik zie zijn paniek, hij trek aan mijn arm om geholpen te worden. Oh help.. dit lukt niet, want zelf snak ik ondertussen naar adem. Gelukkig gebeurt dit niet echt… Ik realiseer me dat mijn plan om eerst de kinderen te helpen niet zo goed is als het lijkt…
Ik maak in mijn hoofd plan B. Tegen mijn gevoel in zorg ik eerst voor mijzelf. Het zuurstofmasker zet ik op, gelukkig, ik kan weer rustig ademen. Vervolgens help ik mijn oudste. Hij heeft op zijn eigen manier het masker bijna goed opgezet. Hij volgt mijn voorbeeld. Ik help hem met het laatste stukje en ook hij heeft zuurstof. De jongste heeft ons voorbeeld gezien, maar door zijn geschreeuw is hij flauw gevallen. Ik zet zijn masker op en zie dat hij bijkomt. Ik bedenk me dat dit plan een veel beter resultaat geeft.
En wat heeft dit met emotie-eten te maken? Het gaat om voor jezelf zorgen en het goede voorbeeld geven.
In de praktijk zie ik vrouwen en mannen die voor iedereen zorgen behalve voor zichzelf. Ze nemen geen tijd om te eten. Door maaltijden over te slaan of onregelmatige eten lijkt het dat je tijdwinst hebt. Helaas werkt dat in de praktijk niet zo. Er is weinig tijdwinst en later op de dag ontstaat er paniek in het lichaam omdat er een tekort aan voeding is (de “zuurstof” uit het vliegtuig).
Vanuit het leeg zijn, omdat zorgen voor anderen energie kost, en het lichamelijke tekort aan voeding ontstaat aan het eind van de dag een eetbui. En die eetbui is niet fijn. Het bezorgt een schuldgevoel. En een grote calorie-inname, meer dan je overdag uitgespaard hebt. En dan kom je aan, in plaats van af te vallen. EN dan komt de baal-situatie en de het maakt nu helemaal niks meer uit. En dan mijmer ik door op wat er gezegd wordt en gebeurd. Ik denk wat verder na, stel dat jij voor jezelf zorgt… En vanuit dat goede voorbeeld ook voor je kinderen zorgt… En je daardoor minder leeg bent aan het eind van de dag… Wow wat een mogelijkheden ontstaan daar….
Ik zit in het vliegtuig met naast me mijn kinderen en vanaf dat moment besluit ik om meer voor mezelf te zorgen. Om het goede voorbeeld te geven. En eerlijk… Het is best goed gelukt ?